کد خبر: ۳۹۲
رسول جعفریان
تاریخ انتشار: ۰۱:۱۴ - ۱۶ خرداد ۱۳۹۶ - 2017 June 06
دشواری های فرهنگی و علمی ما بسیار فراوان است و مهم ترین نکته عدم سرمایه گذاری در این زمینه است، علتش هم این است که به هر حال، خورد و خوراک مردم از همه چیز واجب تر است.
حقوق آخر ماه، و پرداختی های فراوان دیگر. همین طور مشکل مسکن و بسیاری از امور مشابه. اما فرهنگ، به رغم این که گفته می شود اصل است، همیشه آخر کار است.
سرمایه گذاری در این زمینه، به دشواری صورت می گیرد، چون اولا پول نیست، و همین دلیل کافی است که کاری نشود. اما حتی اگر پول باشد، در زمینه فرهنگ، سرمایه گذاری چون جواب سریع نمی دهد، برای مدیرانی که دو تا سه سال هستند و می روند، ارزش کار کردن ندارد.
تازه، مشکل فرهنگ، دخالت کردن همه در این حوزه است. مخصوصا حکومت که به فکر مصالح خودش است و همان چند نفری که هستند خود را برگزیده عالم می دانند.
فرهنگ شفافیت می خواهد که کسی به آن توجه ندارد. فرهنگ نتیجه تعقل است، و تعقل در همه هست نه در چند نفر محدود، این که آن را محدود به چند نفر کنیم و بگوییم خداوند به این ها عقل داده و به دیگران نه، نوعی کفران نعمت است.
اما اینجا نخواستم بحث کلی فرهنگ را بکنم، بحث تولید محتواست. وقتی بچه ما پای کامپیوتر نشسته و سرچ می کند، در کجا دنبال مطلب می گردد؟ وقتی تحقیقی برای کلاس دارد، در چه منبعی جستجو می کند؟ به نظرم، تقریبا هیچ. اگر این ویکی پدیا هم نبود که دیگر هیچ چیز عمومی وجود نداشت.
برای چند روستای خودمان اطلاعات جامع داریم؟ برای چند شهر؟ برای چه کارخانه هایی، برای چه مراکز تولیدی، برای کدام میراث، برای چند کتاب حساس و مهم، اطلاعات خوب و در دسترس داریم؟ خدا پدر این نورمگز را بیامرزد که باید در سروسامان دادن به مقالات متن هایی را در اختیار می گذارد، اما همانجا هم به دلیل نبودن امکان او سی آر امکان جستجوی لفظی نیست.
این را مقایسه کنید با زبان انگلیسی که تمام کلمات قابل جستجوست. تازه برای بسیاری از منابع، سروصدای این و آن در میاد. بعد از بیست سال یک کار روی فهارس منابع خطی شده که آن هم گیر تجارت افتاده و شده پنجاه و اندی جلد که امکان سرچ لفظی در آن نیست.
واقعا ما در کدام محتوا جستجو می کنیم؟
به نظرم این قدر تلویزیون و رادیو و جاهای دیگر از کتاب نگویند، یا اگر می گویند فکر کنند که بچه های ما عمدتا از رایانه کمک می گیرند، از اینترنت، آنجا، چه محتوایی را آماده کرده ایم؟ به نظرم دولت باید در زمینه تولید محتوای علمی، تلاش کند.
همه دستگاه ها موظف به تولید منابع مربوط به خودشان برای مردم و پژوهشگران و کاربران باشند. کتابخانه بزرگی را همه در مملکت می شناسیم که یک جور اطلاعات محتوایی از طریق سیستم رایانه در اختیار نمی گذارد در حالی که از پول بیت المال ارتزاق می کند.
باید تمام دانشگاه ها، حتی دبیرستانها، ادارات، تا شوراهای شهری و روستایی، هر کسی و هر دستگاهی باید تولید منبع کنند. این امر باید یک شاخص برای تلقی آنها به عنوان یک مرکز خوب باشد.
هر کتابخانه ای هر مرکز فرهنگی، هر وزارت خانه. راستی این کتابخانه ملی چه قدر تولید محتوا دارد؟ چه اطلاعاتی و کجا در اختیار مردم می گذارد؟ چه قدر به تولیدات دیگران سروسامان می دهد. اصلا هوش مصنوعی که کشک، همین جستجوی های لفظی. همین نقشه های در اختیارشان را برای عمومی بگذارند و چیزهای نظیر اینها.
مشکل این است که وقتی دانشجوی ما پای رایانه می نشیند، و جستجو می کند یا چیزی بدست نمی آورد یا مطالب ضعیف می یابد. آن مقدار هم که تولید می کنیم، غالبا عمومی وبی خاصیت و اغلب چرند و نادرست است. به درد کار علمی نمی خورد. اینجا و اینجور نمی شود از علم و پیشرفت گفت، اما تولید محتوا نکرد. آخر باید منابع و مطالبی باشد تا خوانده شود. وقتی چیزی در دسترس به عنوان محتوای علمی در وبسایت های فارسی زبان نیست، چه چیزی خوانده می شود؟ حداقل باید هزاران کتاب فارسی جایی تایپ شود و محتوایش در دسترس باشد.
خدا پدر این گنجور را بیامرزد.نمی دانم چه کسی درست کرده، اما هر کسی درست کرده خداوند پدرش را رحمت کند. اما بقیه متون چی؟ آثار تاریخی کجا تبدیل به محتوای قابل دسترس می شود؟ آثار جغرافی و دیگر حوزه های علوم و فنون. آثار مهم سیاسی، معماری، و ... محتوای مطبوعات قبل از سالهای هشتاد را کجا می شود بدست آورد؟
راستش تا همین چند سال قبل، مشروح مذاکرات مجلس را که مهم ترین مجلس تصمیم گیری در حوزه قوانین بود نداشتیم. نظایر این فراوان است. دانشجوی ما جز با حالت مجبوری کتاب نمی خواند و اولین کار جستجو در منابع نت است. فکری بکنید و در غیر این صورت حرف از پیشرفت لطفا نزنید. ببخشید درد دل بود. اما چه سود؟
@jafarian1964
نظرات شما