مهندسان اروپایی مدلی برای هواپیماهای آینده را می آزمایند

طراحی ‌آینده نگر بال‌های هواپیما
در این طرح موسوم به پارسیفال، پیش‌نمونه هواپیماهایی با پیکربندی‌های جدید ساخته‌ می‌شود. این طراحی آینده‌نگر بر اساس مفهومی است که نخست در سال ۱۹۲۴ میلادی به میان آورده شد. پژوهشگران معتقدند که بالاخره فناوری‌های لازم و دلایلی بسیار قانع کننده برای ساخت هواپیما با چنین بال‌هایی را در اختیار دارند.

آلدو فردیانی، استاد رشته هواکشسانی از دانشگاه پیزا و مسئول طرح «پارسیفال»‌ می‌گوید: «با مشکل آلودگی هوا و مشکل افزایش رفت و آمد مسافر روبرو هستم که هر دو نیاز به ایده های جدید برای صنعت هواپیمایی آینده دارد. این ایده‌ها منجر به پیکربندی‌های جدید برای هواپیما خواهد شد که امکان می دهد با سوخت کمتر تعداد بیشتری مسافر را حمل کرد.»

نیروی بالابر بیشتر،‌ کاهش اصطکاک، مصرف سوخت کمتر
محققان هواپیمای آبی پیش نمونه هوایپمایی است که در پروژهٔ اروپایی موسوم به «پارسیفال» طراحی و ساخته می شود:‌ هواپیمایی با بال‌های جعبه‌ای (بال‌های بسته) متشکل از دو بال که با صفحه‌های عمودی به هم متصل شده‌اند. این طراحی خاص اصطکاک بازدارنده را کاهش می‌دهد و نیروی بالابر را بیشتر می‌کند که نتیجه‌اش مصرف کمتر سوخت خواهد بود.

آلدو فردیانی آلدو فردیانی، استاد رشته هواکشسانی از دانشگاه پیزا می‌گوید: «این مدل، مشابه هواپیمای اصلی در ابعاد هندسی کوچکتر است و به اما امکان می دهد که مطمئن شویم کیفیت پرواز هواپیما همان قدر خوب است که می‌‌خواهیم.»‌

محققان این طرح مشغول انجام آزمون‌هایی روی دریاچه هستند تا ابزارهای کنترل‌های پرواز را به دقت تنظیم کنند. این نتایج در اختیار سازندگان هواپیما قرار داده خواهد شد.

اما آیا صنعت هواپیمایی پذیرای چنین نوآوری اساسی خواهد بود؟‌ محققان می‌گویند طراحی آنها مزیت‌هایی دارد که بسیار متقاعدکننده است.

ویتوریا کیپولا، مهندس هوافضا از دانشگاه پیزا می‌گوید: «این هواپیما درمقوله هواپیماهایی مثل بویینگ ۷۳۷ و ایرباس آ۳۲۰ قرار می گیرد که بسیاری از شرکت‌ها برای حمل و نقل کم هزینه به کار می‌برند. پهنای بال هواپیما با این هواپیماها یکی است و بدنهٔ‌ هواپیما کمی درازتر و پهن‌تر است، اما تعداد صندلی‌های هواپیما۵۰ درصد بیشتر است.»

استفاده از مدل‌های فیزیکی به‌جای مدل‌های آماری
برای ساخت هواپیماهای غیرمتعارف، محققان «دانشگاه فنی دلفت» در هلند نرم افزارهای خاصی طراحی کرده‌اند که به جای مدل‌های آماری که معمولا در طراحی هواپیماهای معمولی به کار می‌رود، عمدتا از مدل‌های فیزیکی استفاده می‌کند.

جیانفرانکو لا روکا، محقق طراحی روشهای پیشرفته می‌گوید: «هواپیماها می‌توانند بسیار متفاوت باشند اما فیزیک پرواز همیشه ثابت است. در نتیجه این ابزارهای پیشرفته برای مدلسازی، به ما امکان می‌دهد که عملکرد هواپیماهای بسیار نامتعارف را بسنجیم و با هواپیماهای معمولی مقایسه کنیم.»

براساس محاسبات، هواپیما با بال جعبه‌ای (بال بسته) می‌تواند در مقایسه با هواپیماهای معمولی با همان پهنای بال تعداد بیشتری مسافر حمل کند.

خطوط هوایی در مصرف سوخت صرفه جویی خواهند کرد و مدیران فرودگاه‌ها خواهند توانست بدون تغییر زیرساختار فرودگاه، خدمات لازم برای تعداد روزافزون مسافران را فراهم کنند.»

«انتظار داریم این هواپیما در سال ۲۰۳۵ میلادی وارد ناوگان هوایی شود: طراحی ما بر اساس فناوری‌هایی است که در حال حاضر وجود دارد. بنابراین هواپیما برای آینده است، اما نه آینده ای چنان دور که فقط به صورت تصویری زیبا در کتابی باقی بماند.»